Jesse Terry maakt mooie softrock zonder poespas. Hij heeft raakvlakken met Justin Rutledge maar ook met Jackson Browne. Met gloedvol warme en licht melancholische liedjes, die klinken alsof hij ze allemaal uit zijn mouw heeft geschud na een lange trip langs de westcoast over de beroemde highway 1 met Neil Young en Browne op de autoradio. Zijn gitaarakkoorden vegen over de bodem, en het snarenwerk brengt een aangename lichtheid met net dat tikkeltje melancholie om het spannend te houden. Een steelgitaar trekt lichte boogjes op Hymn Of A Summer Night.. en Jesse zingt over fluisteren tegen de oceaan. Soft en toch stevig.
