Mamas Gun maakt meesterwerk over tubulente tijden

Het 5e album van Mamas Gun ademt in 11 tracks de turbulentie van de afgelopen 2 jaar. De in het Verenigd Koninkrijk gevestigde band brengt een genuanceerde en eigentijdse reflectie op een op zijn kop gezette wereld, ingebed in de klassieke soultraditie van Bill Withers en Marvin Gaye.

Voortbouwend op het album Golden Days uit 2018 en de status van de band als een wereldberoemde live-act, vertegenwoordigt het 11-tracks tellende opus Cure The Jones het meest complete en krachtige werk van Mamas Guns tot nu toe – een vrolijke en verfijnde expositie van songcraft, die thema’s verkent van liefde, verlies, leven door de meest dringende sociale en politieke kwesties van de dag.

Geschreven en geproduceerd tijdens de pandemie door Mamas Gun-frontman Andy Platts, met extra ingewikkelde soundscapes van drummer Chris Boot, werd Cure The Jones in Platts’ thuisstudio opgenomen, wat de soulvolle energie van de band tot een coherent gospel-getint geheel maakt.

De Sunday Times schrijft:

“Rather wonderful music that combines classic soul influences with a distinctly modern production approach”.

Bezetting Mamas Gun

Het huidige vijftal van Mamas Guns: Andy Platts (zang), Terry Lewis (gitaar), Dave Oliver (toetsen), Chris Boot (drums) en Cameron Dawson (bas), gevormd in 2009, brengt een scala aan invloeden op tafel. Platts heeft eerder gewerkt met Rod Temperton, Brian Jackson en John Oates (Hall & Oates), en Lewis’ werkte samen met Leon Ware, Lewis Taylor en The Impressions. Elders in de band noemt Oliver zijn liefde voor NYC Latin-jazz als een grote invloed, terwijl Boot’s volle drums de band wortelen in de lijn van Durand Jones en Lee Fields. Bassist Cameron Dawson brengt een eigentijdse jazz-funk-gevoeligheid, ontwikkeld als onderdeel van Rhythm Section-outfit Vels Trio. 

Lovende kritieken

Deze mix van klassieke en hedendaagse invloeden heeft geleid tot miljoenen streams over de hele wereld en oogstte lof van The Sunday Times, Billboard, The Guardian en Uncut Magazine. Gezamenlijk brachten de eerste drie albums van de in Londen gevestigde groep Top 10-hits voort op vier continenten, waaronder #1 single in Japan, en top 10 airplay-posities in het VK en delen van Europa; voortgestuwd door de uitverkochte headline-tours en full-tilt optredens van de band, waaronder belangrijke optredens op de Billboard Music Awards en muziekfestivals, zoals Love Supreme, Java Jazz en Seoul Jazz Festival.

Platts: “Cure The Jones draagt ​​de fakkel voor soulmuziek door. Het album zegt op een zinvolle manier iets over het hedendaagse leven, en bewaart de authenticiteit van hoe die albums met sociaal bewustzijn werden gemaakt.”

Openingstrack

Geïnspireerd door het werk van onder meer Scott Walker en Shuggie Otis, opent het album met de stijgende metafysica van ‘When You Stole The Sun From the Sky’, waarmee het moment van seismische wereldwijde verschuiving als gevolg van de pandemie wordt vastgelegd in het verhaal van een liefde verloren – een eigendunk die door het album loopt terwijl het van angst en wanhoop naar een gevoel van hoop en vreugde gaat.

Bill Withers

‘Looking For Moses’, geschreven op de dag dat Bill Withers stierf, is een eerbetoon aan de grote soulman, verwijzend naar zijn iconische nummer ‘Use Me’ om een ​​gevoel van saamhorigheid te kanaliseren dat opnieuw werd opgepikt op ‘Party For One’. Gevormd door een liefde voor Sly & the Family Stone’s laaghangende funk-workout ‘Thank You For Talking To Me Africa’, is ‘Party For One’ een lofzang op de gemeenschap en het gezelschap van vreemden, met een hangende baslijn.

De taal van soulmuziek

In het straatje van de meest tijdloze soulsongs destilleert ‘Good Love’ de essentie van een gevoel met een gevoeligheid voor levendige beelden en de kleinste metaforische wendingen. Zoals Platts uitlegt, gebruikt Cure The Jones “de taal van soulmuziek om weer te geven wat er met de pandemie is gebeurd”, tot leven gebracht door het warme teksten en het perfect gerealiseerde samenspel van de muzikanten.

Soul brengt hoop

Het album eindigt met ‘Daffodils’, terugkijkend op de jaren dat we hebben geleefd vanuit een plek in de toekomst, waarbij de zangerige, angstige Bossa van het openingsgedeelte van het nummer wordt omgedraaid in een opbeurend crescendo dat spreekt van het optimisme dat de kern van het album vormt. “Soulmuziek is van nature doordrenkt met hoop”, besluit Platts. Nu de terugkeer van het normale leven nog ver weg is, is het moeilijk om een ​​boodschap te bedenken die we nu meer nodig hebben.